نویسنده مسلم شوبکلائی در چهارشنبه چهارم بهمن ۱۳۹۶ |
عزیز دلم
سلام
چند جملهای برایت مینویسم بدان امید که رهتوشۀ راه تو باشد، که نخواهی آزمودهها و تجربههایم را دوباره بیازمایی و تجربه کنی.
فارغ از آنکه پدر و پسر هستیم، نصیحتت میکنم به راستگویی، تنها گریزگاه از هول و ولای زندگی که یافتهام. اگر کسی را دوست داری، واقعاً دوست داشته باش و اگر کسی را دوست نداری یا امیدی بدان نیست، او را معطل خویش نکن. صداقت داشته باش. در مشکلات، دستکم، با خودت روراست باش و بگو ـ راستش را بگو ـ خودت در آنچه رخ داده است تا چه اندازه دخیل بودهای. و البته، با خدای خود روراست باش. اگر بهراستی دوستش داری، اطاعتش کن، تا دوستت بدارد: «إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ».
و نیز نصیحتت میکنم به تقویت اراده. بدان که این راست نیاید و گام در این راه ممکن نباشد جز به تمرین و ممارست و صبر. اراده کن و بر ارادهات پایبند بمان. اگر بردبار نیستی، خود را همانند بردباران نما، زیرا بسیار اندکاند کسانی که خود را به گروهی همانند میکنند و یکی از آنان میشوند: «إِنْ لَمْ تَكُنْ حَلِيماً فَتَحَلَّمْ فَإِنَّهُ قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ إِلَّا أَوْشَكَ أَنْ يَصِيرَ مِنْهُمْ».